Staropolski piernik dojrzewający

Ten piernik ominął mnie w zeszłym roku, o mały figiel, a i w tym przeszedłby mi koło nosa. Mam nadzieję, że nie jestem jedyną spóźnialską i przepis jeszcze się komuś przyda. Pochodzi on z książki „W staropolskiej kuchni i przy polskim stole” Marii Lemnis i Henryka Vitry, którą poleciła mi Żaneta z bloga Cupcake Factory. Książkę tę miałam wpisać sobie na listę życzeń dla mojego osobistego „Mikołaja”, ale nie wytrzymałam i sprezentowałam ją sobie sama. Cierpliwość zdecydowanie nie jest moją największą cnotą.

Przygotowanie ciasta nie zajmuje wiele czasu, ale ono samo okupuje przez co najmniej 2 tygodnie (optymalnie miesiąc, spokojnie wytrzyma dłużej) lodówkę albo chłodną piwnicę. Jestem jednak pewna, że obecnie nieliczni mają „podziemia” czy spiżarki, w których można bez stresu zostawić tak aromatyczne ciasto i nie martwić się szkodnikami albo innymi złodziejaszkami, więc rekomenduję lodówkę. Jeśli nie ma mrozów, a zimy ostatnio są dość łagodne, to można je spokojnie wystawić na balkon.

Do tego legendarnego piernika postanowiłam podejść maksymalnie poważnie – przygotowałam własną, bardzo aromatyczną mieszankę przypraw i jako tłuszczu użyłam w większości smalcu, bo tak jest tradycyjniej (przy bardzo długim leżakowaniu masło może zjełczeć, mimo że przyprawy korzenne mają właściwości konserwujące). Co do smaku i zapachu smalcu w gotowym wypieku, to z racji użytych przypraw nie ma prawa go czuć. Jeśli chcesz takim wypiekiem poczęstować wegetarianina, to albo siedź cichutko lub skłam przy odpowiadaniu na pytanie o skład (najlepiej nie zaczynaj tego tematu), albo po prostu użyj masła. Kurczę, wychodzi na to, że prawdomówność również do moich cnót nie należy…

Na koniec w ramach ciekawostki dodam, że w zamierzchłych czasach taki piernik nastawiano w bogatych rodzinach, kiedy rodziła się córka. Gdy miała wyjść za mąż, pieczono go i podawano na weselu.