Tarta z żurawiną i białą czekoladą

Niech Cię nie zmyli słodki róż – to nie jest tarta dla małych dziewczynek. To jest tarta z pazurem, która postawi Cię na nogi i poprawi humor na dłuuugi czas. Jeśli upieczesz ją w okrągłej formie, to możesz się nią radować na okrągło. Ja wybrałam dwie podłużne i zrobiłam ją w dwóch wersjach kolorystycznych – w bieli i w różu.

W kraju nad Wisłą wszelkie tarty są teraz niebywale modne. A okazuje się, że na dobrą sprawę to już nasze babki i prababki przygotowywały ciasta tego typu, najczęściej w okolicach Wielkanocy i nawet nie wiedziały, jakie są trendy i cool. Spójrzmy na takiego mazurka: spód z kruchego ciasta – jest, wyższe brzegi – są, słodkie nadzienie – jest. Mazurek jest słodką do bólu zębów, pięknie przybraną tartą.

Gdy byłam mała, lubiłam ozdabiać mazurki – malować czekoladą gałązki wierzbowe i układać z migdałów albo fistaszków bazie na kajmakowym tle. Niespecjalnie jednak przepadałam za ich jedzeniem – były dla mnie za słodkie i za twarde. Wolałam puszyste baby albo ciężki sernik z domowego twarogu, który pomagałam ucierać w starej makutrze coraz mniejszą z roku na rok pałką. A propos pałki – jakiś czas temu Cisowianka zaliczyła zabawną wpadkę, którą zdążyłam wyłapać, zanim została skasowana (klik).

Teraz smak mi się nieco zmienił i już nie patrzę się krzywo na mazurkopodobne tarty – lubię sobie od czasu do czasu zrobić szokową terapię cukrową. Bardzo dobrze wpływa mi to na samopoczucie, a dzięki temu, że Panna Grymaśna jeszcze funduje mi odsysanie tłuszczu, to konsekwencje omijają moje biodra. Niedawno przygotowałam tartę z dodatkiem procentów. Namoczenie żurawiny w lekkiej, domowej wiśniówce sprawiło, że słodkość została przełamana i nabrała interesującego charakteru.