Ciasto czekoladowe, tudzież brownie, i słów kilka o Donnie Hay

Jakiś czas temu zażyczyłam sobie na urodziny najnowszą książkę Donny Hay „Szybko, prosto, świeżo”. Kiedy została złożona na moje trzydziestoletnie ręce, które lekko się ugięły, poczułam, że kondycja już nie ta – tomiszcze waży prawie 1,5 kg i ma dość niepraktyczne rozmiary, które bardziej pasują do albumów fotograficznych, które przegląda się w ciszy i skupieniu z kieliszkiem czegoś dobrego w dłoni, niż do książki kucharskiej. I właśnie taką albumową konwencję ma to wydanie – mnóstwo w nim pięknych, jasnych i wysmakowanych fotografii, często całostronicowych. Mało to praktyczne, gdy chce się ugotować coś z przepisów zawartych w tej książce. Poza tym zajmuje strasznie dużo miejsca na kuchennym blacie, no i jest tak ładna, że aż strach ją zachlapać.

Wracając do fotografii, to moim zdaniem efekt psują komentarze naniesione na niektóre zdjęcia dużą, irytującą, niby odręczną czcionką. Bywają jednak zabawne, np.: „ten pudding głaszcze podniebienie, w dodatku robi się sam”. Jeśli ktoś lubi gawędziarski klimat, który w swoich książkach kucharskich tworzy np. Nigella, to ta pozycja też mu się spodoba. Jeśli ktoś jest blogerem kulinarnym albo interesuje się fotografią, to będzie się pieścił z tą książką godzinami (tym bardziej, że w ostatnim rozdziale znajduje się sporo wskazówek związanych ze stylizacją).

Przechodząc do przepisów, bo to w sumie jest najważniejszą kwestią, to przyznam się, że po kilkuminutowym przejrzeniu książki ucieszyłam się, że dostałam ją w prezencie a nie kupiłam, bo w oczy rzuciły mi się carbonara, caprese, brownie, zupa z boczkiem i soczewicą oraz z pieczonej dyni, które nie powalają oryginalnością. O Bożenko, pomyślałam, tyle złotówek za książkę, która jest tak odtwórcza! Dałam jej jednak drugą szansę i następnego dnia zajrzałam do niej, gdy Panna Grymaśna zaliczała południową drzemkę.

„Szybko, świeżo, prosto” okazała się kopalnią pomysłów na makarony, ryby, sałaty oraz mięsa (nie mogę się doczekać, aż wypróbuję schab wieprzowy glazurowany w porto i miodzie z niebieskim serem pleśniowym) i interesujące desery, np. zdekonstruowane tiramisu. Dania te w założeniu mają być mało zajmujące i bez zażenowania można użyć w nich półproduktów. Donna Hay uważa, że nie można poświęcać czasu gotowaniu kosztem życia rodzinnego i własnych przyjemności – trochę mnie to otrzeźwiło, bo doba nie jest z gumy, a ja nie jestem ze stali, czasem trzeba odsapnąć i dać sobie na luz.

W myśl mojej zasady: „gdy ci smutno, gdy ci źle, zjedz sobie brownie – zakituj się…” na pierwszy rzut przy testowaniu przepisów książki poszło ciasto czekoladowe prezentowane poniżej. Klasyka w czystej postaci. Godna polecenia i skuteczna jako chandrołamacz (gorzka czekolada w połączeniu z całkiem sporą ilością migdałów).