Pielmieni, czyli medytacja dla mięsożerców

Dawno mnie tutaj nie było. Jakiś czas temu, po kilkutygodniowym milczeniu, zapowiadałam powrót do regularnego blogowania. I nic z tego nie wyszło. Często się tak zdarza, że człowiek chwali się planami, zbiera w sobie energię do działania, a los postanawia utrzeć mu nos i pokazać jego miejsce w szeregu.

Ostatnie tygodnie, które niepostrzeżenie zamieniły się w miesiące, były dla mnie czasem refleksji i skupienia się na tym, co najważniejsze. A dokładniej na tych, którzy wymagają mojej uwagi. Powoli osiągam równowagę i od niedawna znajduję czas dla siebie, na swój rozwój i małe przyjemności. Choć czasem bywa więcej upadków niż wzlotów na tej drodze do harmonii, zaczynam coraz wyraźniej dostrzegać zależność między odrobiną „zdrowego egoizmu” a spokojem w rodzinie. Żeby mieć siłę walczyć, trzeba się czasem oderwać, choćby na godzinę, od myślenia o problemach.

Jakiś miesiąc temu postanowiłam wybrać się na warsztaty, których tematem przewodnim było proste ukraińskie danie – pierogi z mięsem – pielmieni. Pogoda tego wieczora była paskudna, równie parszywa jak mój nastrój. Entuzjazm, który odczuwałam przy zapisie, opadł do poziomu poniżej zera. Gdyby nie to, że warsztaty opłaciłam z góry, pewnie zrejterowałabym. Poszłam jednak i nie żałuję.

Już kiedyś pisałam, że lepienie pierogów z racji swojej monotonnej powtarzalności ruchów, jest dla mnie formą medytacji czy terapii zajęciowej, tym pożyteczniejszej, że oprócz spokoju ducha daje coś dobrego dla brzucha (tak mi się zrymowało). Do wymienionych korzyści mogę dopisać w tym wypadku jeszcze nawiązanie nowych znajomości i wieczerzanie w doborowym towarzystwie. Te okrągłe pierożki wypełnione soczystym mięsnym farszem, tak pracowicie przez nas sklejane, dały nam mnóstwo radości i satysfakcji.

Skoro pisałam wcześniej o różnych nastrojach i trudach, to w konsekwencji przepis na pielmieni musiał się tutaj pojawić. Przedstawiam więc moją interpretację warsztatowego przepisu.