Najprostszy chleb żytni na dobry początek

Upieczenie pierwszego chleba na samodzielnie wyhodowanym zakwasie to ekscytujące doświadczenie. Po pięciu dniach opiekowania się bąbelkującym życiem, napięcie sięga zenitu. W ostatnich miesiącach byłam pełnoetatową chlebową doulą i pomogłam sprowadzić na świat kilka pierwszych bochenków. Za każdym razem przeżywałam te emocje tak samo jak świeżo upieczeni „rodzice”. Kolejne bochenki również przyspieszają bicie serca, bo za każdym razem można nauczyć się czegoś nowego. Jednak, aby się nie zniechęcać, lepiej nie skakać od razu na głęboką wodę i porywać się na chleby „koszykowe”.

Najprzyjemniejsze do stawiania pierwszych kroków są bochenki pieczone wyłącznie na mące żytniej – ciasto na nie wystarczy zamieszać łyżką, bo nie wymagają wyrabiania. Jedyne na czym trzeba się skupić, to obserwowanie, jak bochenek rośnie w formie. Ten przepis polecam na początek, bo po pierwsze to taki bread for dummies – ma bardzo łatwe do zapamiętania proporcje. Po drugie: te proporcje dają szansę na to, że młody zakwas sprawnie przerobi podaną ilość mąki. Z czasem, gdy nabierze on mocy i stanie się dziarskim spulchniaczem, można mu podnosić poprzeczkę i zmniejszać jego udział w cieście.

W przepisie piszę, w którym momencie należy włożyć chleb do piekarnika, bo przyjęło się mówić, że ciasto chlebowe, na wzór ciasta drożdżowego, należy odstawić do wyrośnięcia do momentu, aż podwoi objętość. I tu od razu wyjaśniam, że to nie jest najlepszy pomysł. Jeżeli ciasto na żytni chleb wyrasta zbyt długo, po włożeniu do gorącego piekarnika już nie ma siły, żeby podskoczyć i między miąższem a skórką powstaje wolna przestrzeń. Na taki bochenek z dziurą mówię „chleb przemytnika”. Też mi się czasem zdarza taki niewypał, kiedy pochłonie mnie książka lub internet albo nie wrócę do domu na czas. Z chlebami pszennymi za to jest nieco inna historia.

Lubię chlebowe wygibasy i fizyczny kontakt z ciastem, ale muszę przyznać pieczenie na leniuszka też daje wyborne efekty. Wystarczy dwa razy zamieszać łyżką, raz przełożyć do formy, wsadzić do piekarnika i nie zapomnieć wyjąć. 😉 Minimum zaangażowania, a mimo to pełnia smaku i taka sprężystość miąższu, jakiej nigdy nie osiągnie zagnieciony na szybko chleb na drożdzach.