Śledzie po kaszubsku (i prawo zachowania energii)

Nie spodziewałam się, że po powrocie do pracy będę miała tak mało czasu i siły na blogowe aktywności – ciągle próbuję złapać rytm, ale słabo mi to wychodzi. Życie mamuśki na etacie nie jest wcale takie proste. Godziny w pracy ciągną się w nieskończoność a w domu mijają  w szalonym tempie, jesienne przesilenie też robi swoje.

Wieczorami, gdy już zagonimy Dzieci do łóżek i ucichnie gwar, nastaje błoga cisza, którą przerywa tylko odgłos tupiących kocich łapek. Frajda wraz z nadejściem zmroku odkrywa w sobie nowe pokłady energii i cwałuje po całym mieszkaniu, odbijając się w locie od mebli i lądując telemarkiem na parapetach. W takich chwilach lepiej schodzić jej z drogi, bo pędzi na oślep i potrafi boleśnie przydzwonić łebkiem w kostkę albo w piszczel.

Zabawne, że stale jest zachowany stan, w którymś ktoś ma nadmiar energii –  z samego rana razem z Małżem poganiamy naszą rozespaną Młodzież i kurcgalopkiem zasuwamy do pracy. Od późnego południa Człowiek Wyżerka i Panna Grymaśna uruchamiają ostatki sił, żeby zakończyć dzień z przytupem i maksymalnie wykorzystać ten czas, który pozostał do rytualnej kąpieli, będącej jasnym sygnałem, że to już pora na sen. A kiedy Dzieciom wyczerpią się baterie i my też jedziemy już na oparach, w kocie odpala się petarda. I tak dzień w dzień.

Ten codzienny „nieogar” sprawia, że chętnie wracam do bezpiecznej klasyki, smaków wyniesionych z rodzinnego domu. Wraz z nadejściem chłodów staję się bardziej rybożerna, a dżdżysta pogoda, nie bez kozery nazywana barową, wzmaga we mnie apetyt na śledzie.

Tym razem padło na śledzie po kaszubsku – moja Mama zawsze robi je z dodatkiem solidnej garści rodzynek, ale w mojej małej rodzince ten patent średnio się sprawdza. Rodzynki wszyscy chętnie podjadają, ale w parze ze słonym śledziem jakoś nie podchodzą – szczególnie Małżowi. Pomijam je zatem, ale ten przepis je uwzględnia. Gdybym miała je robić tylko dla siebie, to bym je dodała.