Dyniowe knedle ze śliwkami

Ćwierć wieku temu, gdy wychowywałam się na wsi leżącej przy granicy z Czechami, samolot widziałam od święta. Oczywiście nie pasażerski, tylko taki, z którego zrzucano lisom szczepionki przeciw wściekliźnie. Czasem mogłam też obejrzeć maleńkie punkciki, które pruły niebo, zostawiając rozstępujące się powoli białe smugi. Gdy usłyszałam charakterystyczny dźwięk, wybiegałam z domu, wołając rodzeństwo i stałam potem z zadartą głową niczym dziecko z obrazu Chełmońskiego „Bociany”. Taki był ze mnie techniczny dzikus.

Teraz jestem dorosła i czasem zapominam, że to, co dla mnie jest oczywiste, dla moich dzieci bywa fascynujące i nowe. Człowiek Wyżerka (niemal czteroletni) i Panna Grymaśna (prawie dwuletnia) wiedzą, że owoce rosną na krzewach i drzewach a nie w skrzynkach w supermarketach, mimo to za każdym razem, kiedy widzą obsypane wszelkim dobrem drzewo, włącza się u nich tzw. „efekt wow”.

Moje dzieciaki urodziły się i mieszkają we Wrocławiu, na co dzień obcują z techniką, bez ekscytacji oglądają przejeżdżające obok wypierdziane samochody i przelatujące ponad nimi samoloty, które na pokładzie mają ludzi a nie paczki dla zwierząt leśnych. A jednak cieszą się, jakby była Gwiazdka, że mogą samodzielnie zerwać z drzewa śliwkę, jabłko czy gruszkę. I zajadają te owoce z nieprzeciętnym apetytem.

Wykorzystując sezon na śliwki i na dynię zrobiłam knedle trochę inne niż tradycyjne, ziemniaczane.

Ciasto na knedle jest wegańskie – nie zawiera jajek, a swój słoneczny kolor zawdzięcza dodatkowi dyni. W zależności od użytej odmiany barwa może być mniej lub bardziej intensywna. Jeśli purée jest wodniste, to lepiej je przełożyć do rondelka i podgrzewać, cały czas mieszając, żeby odparowało. Zbyt wilgotne będzie wymagało dodania większej ilości mąki do ciasta, przez co masa na knedle straci i na smaku, i na kolorze.