Zupa pomidorowa z żurawiną i lanymi kluskami – najlepsza!

Kilkulatki to najgorszy sort klientów, przed którym drży mała i duża gastronomia. Niektóre dzieciaki potrafią doprowadzić do takich absurdalnych sytuacji jak ta, której niedawno byłam świadkiem – w prawdziwie włoskiej restauracji zbojkotują kartę i zażądają albo frytek z keczupem, albo będą chciały zmusić rodziców do opuszczenia lokalu. Klient w krawacie jest mniej awanturujący się, a klient w „krótkich spodenkach” jest wymagającym terrorystą. Nie bez powodu w wielu knajpach w menu znajduje się kilka pozycji specjalnie dla dzieci, odbiegających mocno od tego, co planuje się dla dorosłych. Standardowo są to frytki, cycek z kurczaka i pomidorowa.

Faktycznie, jest coś takiego w zupie pomidorowej, co sprawia, że większość dzieci za nią przepada, więc gotuje się ją nierzadko aż do znudzenia. Warto jednak przełamać rutynę i szarpnąć się na więcej niż sławna „pomidorowa z rosołu z wczoraj”.

Co sprawia, że mój przepis na pomidorową jest tak dobry, że nieskromnie przypięłam mu w tytule dopisek o „najlepszości”? Moja wersja pomidorowej jest jednocześnie złożona i prosta: za sprawą zmiksowanej pietruszki i marchewki smak bulionu jest głębszy a konsystencja aksamitna, dodatek suszonych pomidorów powoduje, że kubki smakowe szaleją od umami – sam przecier pomidorowy nie zapewniłby aż takiego efektu. Suszona żurawina, której nie możesz pominąć, pozostawia nieoczywisty posmak cierpkiej słodyczy, a bazylia nadaje tej esencjonalnej zupie świeżość i wspaniały aromat. I do tego domowe, lane kluski – poezja!

Najlepszą rekomendacją i argumentem ostatecznym, by przekonać Cię do skorzystania z tego przepisu, niech będzie głos pięcioletniego Człowieka Wyżerki, który kończąc swoją porcję,  zapytał: „Mamo, czy ty do tej zupy dodałaś miłość? Smakuje najlepiej na świecie!”.  Od tamtej pory zaczął każdą potrawę analizować właśnie pod kątem zawartości owego nieuchwytnego składnika.