Słów kilka o garnku rzymskim

Jestem szczęśliwą posiadaczką garnka rzymskiego. To jeden z wielu kuchennych prezentów, które dostałam od mojej Mamy – mistrzyni w szperaniu po wszelkich komisach i wyszukiwaniu skarbów. Ten garnek, w którym piekę chleb i przyrządzam różne „eintopfy” i zapiekanki, jest rezultatem jednego z licznych polowań mojej Rodzicielki. Kiedy dowiedziałam się, za ile go kupiła, to z wrażenia spadły mi kapcioszki… Piękny, z dumą noszący ślady wieloletniego użytkowania zgodnie z przeznaczeniem i sztuką, Romertopf za jedyne 30 zł! I tutaj zapewne wielu z Was sobie pomyśli – phi! używany garnek, też mi coś. A ja się poczułam, jakbym dostała kawałek tradycji. Sprzęt, w który ktoś włożył świadomość, że gotowanie, pieczenie i duszenie można wynieść do rangi sztuki. Sądząc po rozmiarze, przyrządzano w nim potrawy dla całkiem licznej gromady. Promieniuje od niego pozytywna energia wielu najedzonych domowników. A to, że poplamiony? niemedialny? To są szlachetne „rany” – lata doświadczeń, które sprawiają, że dzisiaj nie muszę się martwić, że będę musiała z niego wydłubywać świeżo upieczony chleb – praktycznie sam z niego wyskakuje. Kocham ten kawałek dobrze wypieczonej, starej gliny 🙂

przez Agata · 3 listopada 2012