Śledzie w śmietanie

Nie planowałam przygotowywać kolejnego wpisu na ten temat, ale szalony ciąg skojarzeń połączył w jedną całość śledzie i miłość małżeńską. I nie mogłam się powstrzymać.

Wariacji na temat śledzia ze śmietaną jest mnóstwo. Jeśli mam niewiele czasu, używam matiasów w oleju, bo nie wymagają specjalnego przygotowania i od niemal od razu nadają się do jedzenia (tak jak w tym przepisie – klik). Gdy mi się nie spieszy, kupuję solone płaty śledziowe. Te drugie były moją zmorą, kiedy zaczynałam swoją śledziową przygodę. Śledzie wychodziły mi albo za słone, albo zbyt wymoczone i bez wyrazu.

Z czasem nauczyłam się, że zanim się za nie zabiorę, trzeba je sprawdzić „na smak”, co bywa średnio przyjemne. Od razu jednak wiadomo, czy kupione filety wymagają tylko lekkiego opłukania wodą, czy może potrzebują kilku godzin, a w ekstremalnych przypadkach nawet doby, żeby można je było normalnie zjeść. Dlatego najczęściej instrukcje typu: mocz przez 2, 3, 4 godziny, można sobie w buty włożyć. Przepis na śledzie może być bardzo dobry, ale przez samo źle wykonane moczenie potrawa może być koncertowo zepsuta. Najpyszniejsze matiasy, takie do przepłukania tylko, można zdobyć w małych sklepach rybnych. W dużych supermarketach najczęściej są te filety zasolone do niemożliwości.

Kiedy zdobywałam doświadczenie z tymi rybami, Małż składał mi ciche dowody miłości, jedząc te pierwsze okropieństwa bez narzekania. To więcej dla mnie znaczyło niż najpiękniejsze bukiety kwiatów czy gorące, kwieciste wyznania (w których zresztą on nigdy nie gustował i zmienić tego nie zamierza). Aby dostrzec prawdziwą miłość, trzeba mieć szeroko otwarte oczy, a nie uszy.