Pasta kanapkowa z wędzonej ryby (w poszukiwaniu straconego czasu)

Za każdym razem, kiedy przygotowuję pasty kanapkowe, zachwycam się, jak szybko powstaje coś dobrego do posmarowania chleba i obiecuję sobie, że będę to powtarzać, nawet codziennie, bo wszystko można do nich wrzucić, uwolnić lodówkę od smutnego ogórka kiszonego, znaleźć zastosowanie dla samotnej cebulki czy ostatniej łyżki majonezu. Potem nie robię tych past przez kilka tygodni, mimo tego, że ich wykonanie zabrałoby mi 5 minut życia. A tygodnie niepostrzeżenie zamieniają się w miesiące. 

Ileż to rzeczy sobie obiecywałam w ostatnich miesiącach! Że będę regularnie zamieszczać wpisy na blogu; że zmotywuję się do robienia zdjęć, skoro już zmusiłam się do tego, żeby ugotować (jem i gotuję w pracy, a dzieciaki mają zapewniony wikt w przedszkolu, więc w domu mam mniejszą niż kiedyś motywację, żeby stać przy garach); że zamiast wieczorami gnić przed komputerem, oglądając seriale na Netfliksie, codziennie będę powtarzała słówka i szybciorem się języka; że to, że tamto…

Póki co wychodzą mi tylko wieczorne fitnessy, bo koleżankę mam zdeterminowaną, żeby wcisnąć się w pewną sukienkę – musztruje mnie, żebym dwa razy w tygodniu ruszyła cztery litery na zajęcia i powoli wchodzi mi to w krew. 🙂

Jak się coś chce zrobić, to nie ma sensu rozmyślać o tym w nieskończoność. Trzeba działać, gdy tylko myśl się narodzi, a ochota pojawi. Inaczej za rok nadal będzie się w tym samym miejscu z przytłaczającym uczuciem, że miało się tyle czasu, a się go zmarnowało.