Pieczone „pałki” z kurczaka marynowane w jogurcie

Przed nastaniem epoki różnych diet eliminacyjnych, które paradoksalnie sprawiły, że Polakom poszerzyły się horyzonty do tego stopnia, że niektórym porobiły się zajady na powiekach, niedzielni zjadacze obiadów dzielili się na trzy główne obozy: kotlet schabowy, bitki wołowe i pieczony kurczak.

Dzisiaj weganie walczą z wegetarianami o rząd dusz i pierwszeństwo przy stole, po piętach depcze im rzesza bezglutenowców, za nimi dreptają ci, którzy nie mogą laktozy. Konia z rzędem, pół królestwa i ręka księżniczki (z przyległościami) temu, kto dałby radę całemu temu towarzystwu zaserwować posiłek, który byłby faktycznie pyszny i pożywny.

Niestety, często okazuje się, że coś jest smaczne „umownie”, bo nie wypada się przyznać, że nie smakuje, bo jak to nie smakuje, skoro wszyscy się zachwycają? To jest dokładnie takie samo zjawisko jak w znanej baśni o szatach cesarza. Władca paradował przed dworzanami, świecąc pulchnym pośladem, a wszyscy piali z zachwytu nad jakością tkaniny i modnym fasonem stroju. Moja bratnia dusza blogowa doświaczyła tego ostatnio z tofurnikiem. Szanowne grono degustatorów cmokało z podziwu nad teksturą i smakiem, a ona miała skojarzenie z bezpłciową tekturą, cytuję, „o smaku rozczarowania i leku na kaszel”.

Z tego powodu lubię się czasem przytulić do starej, dobrej i sprawdzonej receptury. Marynowanie mięsa w jogurcie czy w maślance jest sposobem starym jak świat, ale dziarskim i trendy jak Madonna. Kwas mlekowy wpływa bardzo korzystnie na soczystość i kruchość mięsa. Przyprawy można dobrać dowolnie – ja użyłam oryginalnej indyjskiej mieszanki curry, którą dostałam w darze od Agi-przyprawoholiczki i, jako że była łagodna (przyprawa, nie Agnieszka), zaostrzyłam ją chili.