Pesto z czosnku niedźwiedziego

Wreszcie mam swoją wyczekaną, rozbuchaną majem, zieloną i soczystą wiosnę. Razem z ciepełkiem i rozbudzoną roślinnością przychodzą takie momenty, że zielenieję z zazdrości, gdy dowiaduję się, że ktoś z moich znajomych kosi na własnym podwórku nieprzebrane ilości ziela, za które ja płacę „miliony monet”.

Rodzi się we mnie w takich momentach dzikie pragnienie posiadania własnego kawałka ziemi i hektara wolnego czasu, który mogłabym poświęcić zgłębianiu zagadnień związanych z uprawą. Dwa lata temu kombinowałam z ogródkiem ziołowym na balkonie, ale dwutygodniowy wyjazd w upalnym sierpniu sprawił, że po powrocie zastałam palisadę z uschniętych badyli. Rok później miałam podejście drugie, które utwierdziło mnie w przekonaniu, że na moim balkonie udać się mogą tylko suszone zioła.

Moją nową miłością jest czosnek niedźwiedzi. Jego walory smakowe odkryłam go dopiero w tym sezonie – aż wstyd się przyznać. W zeszłym roku zwyczajnie go przegapiłam. W stanie dzikim znajduje się pod ochroną, więc nie powinno się go zbierać, nawet gdy wydaje nam się, że natrafiliśmy w lesie na czosnkowe eldorado. Można go za to łatwo uprawiać w przydomowym ogródku i ponoć wcale nie jest wymagający.

Na pierwszy rzut postanowiłam wypróbować sławne pesto z tego ziela (pierwszy raz zobaczyłam je chyba u Gosi). Orzeszki piniowe pachnące delikatnie sosnową żywicą są, moim zdaniem, idealnym dodatkiem do czosnku niedźwiedziego. Do każdego innego można wrzucać spokojnie pestki słonecznika, płatki migdałów czy pestki dyni, ale w tym akurat wypadku piniowe maleństwa pasują jak nigdzie indziej. Do pesto nie dodawałam ząbków czosnku, żeby nie zagłuszyć naturalnego aromatu. Zamiast tradycyjnie stosowanej oliwy z oliwek użyłam tłoczonego na zimno oleju rzepakowego, bo straszliwie lubię jego łagodny, orzechowy smak.