Marmolada z pędów świerka

Wychowałam się na wsi. Moi Rodzice do dzisiaj prowadzą gospodarstwo rolne. Jako mała dziewczynka w weekendy albo w wakacje często przychodziłam do nich wcześnie rano, do budynków gospodarczych położonych na wzgórzu, kiedy kończyli pracę i razem schodziliśmy do domu na śniadanie. Szliśmy nierówną drogą, na której nie raz zdarłam sobie kolano, po lewej stronie mając gęsty las świerkowy, po prawej pastwisko odgrodzone szpalerem lip i brzóz.

Wtedy tego nie widziałam, ale dzisiaj dostrzegam, jak zaangażowanym rodzicem była moja Mama. W trakcie tej dziesięciominutowej przechadzki potrafiła przekazać mi wiedzę nabytą od swojego Taty, z którym była bardzo blisko. Opowiadała mi na przykład, że żółtym sokiem glistnika jaskółczego ziela można wyleczyć kurzajki, że szczawik zajęczy jest jadalny i całkiem smaczny, że łodyżki lipowych gałązek podobne w smaku są do siemienia lnianego, że z wierzbowej gałązki da się zrobić gwizdek.

Od Niej dowiedziałam się również, że z młodych pędów świerka robi się syrop na kaszel równie dobry jak z sosnowych.

Późnym majem zeszłego roku wybraliśmy się na spacer tą samą drogą, ale tym razem w składzie rozszerzonym o Małża, Człowieka Wyżerkę i Pannę Grymaśną. Dziedzic dzielnie pomagał mi zbierać delikatne, jasnozielone szczyty świerkowych gałązek.

Przygotowałam z nich coś na kształt marmolady. Produkt końcowy ma niezbyt medialny kolor, ale obłędnie pachnie lasem i wcale nie smakuje jak igliwie. Dżem z pędów świerka jest słodko-kwaśny i żadna z osób, która go próbowała nie potrafiła zgadnąć, z czego jest zrobiony. Pojawiały się różne teorie – komuś ten smak przypominał nawet kiwi. Zrobiłam tylko kilka słoiczków na próbę i żałowałam potem, że tak mało. Będzie powtórka.