Carbonara z bobem (i o radykalistach oraz afrodyzjakach)

Za dobre sery dałabym się, nomen omen, pokroić. Na początku mojej znajomości z Małżem powiedziałam mu jasno, że jeśli chce mi się przypodobać i wprawić mnie w dobry nastrój, nawet niech nie skręca w stronę kwiaciarni czy sklepu z seksowną bielizną. Ma mi kupić ser. Im bardziej frymuśny, tym lepiej. Może dla niektórych ser to słaby afrodyzjak. Nigdy jednak nie twierdziłam, że kręci mnie to, co wszystkich.

Mimo tej miłości, nie jestem kulinarną radykalistką. Jeśli w oryginalnym przepisie jest dajmy na to parmezan, to nie będę się upierała i stawała na rzęsach, żeby akurat ten ser znalazł się w mojej potrawie. Przykładem takiego odstępstwa od kanonu jest dodanie lazura do pesto z czosnku niedźwiedziego (klik). To, co powstało w wyniku tego eksperymentu można określić mianem „poezja”.

Trochę mnie bawi fanatyczny dogmatyzm niektórych osób, które w takich sytuacjach zaczynają tokować, że w takim razie należy zmienić nazwę dania, bo to nie jest to samo, tylko coś innego. W kulinariach to jest piękne, że potrzeba matką wynalazku jest i każdy dzień przynosi możliwość odkrywania nowych połączeń smakowych. Trzeba tylko zrzucić z siebie gorset przyzwyczajeń. I z tego właśnie powodu wymyślono coś takiego jak fraza „à la” , czyli „na sposób, w rodzaju”. Spotkałam się jeszcze z „alla”, co też oznacza „na sposób”.

Carbonara to dla wielu radykałów tylko pancetta, żółtka i ser Pecorino Romano. Za dodatek kremówki czy wina kazaliby wybatożyć, a za wrzucenie innego boczku niż pancetta wysmarować smołą i obtoczyć w pierzu. Ja się nie lękam! W tym przepisie jest wiele moich ukochanych składników: rodzimy wędzony boczek, aksamitne żółtka rozbełtane z kremówką, aromatyczny ser buchający umami i bób. Bób, który sprawia, że gdy przechodzę obok warzywniaków, podśpiewuję w duchu: „Bób obro-o-dził, Małż truchle-e-eje…” (jak już kiedyś wspominałam, mój Ukochany nie przepada za nim).