Przemoc kiełkuje w piaskownicy, owocuje w gimnazjum

Mam dwoje dzieci. Niespełna dwuletnia Panna Grymaśna dopiero zaczyna swoją przygodę z innymi dziećmi, a prawie czteroletni Człowiek Wyżerka mimo naszych wysiłków bardzo mocno sepleni. Jednocześnie jest duży jak na swój wiek, empatyczny, wesoły i bardzo otwarty. Na placu zabaw odważnie podchodzi do starszaków i próbuje włączyć się w zabawę albo ją zainicjować. Całkiem nieźle mu to wychodzi, kiedy w piaskownicy jest tylko jedno dziecko.

Problem zaczyna się, gdy dzieci jest dwoje i więcej. 

fot. pixabay.com

W stadzie dzieci zaczynają się prześcigać w złośliwościach. Mój Pierworodny po kilku słowach zostaje zaszufladkowany jako „głupi Jasio” i tak też jest traktowany w zabawie. Wyśmiewanie, złośliwe zabieranie piłki czy zgubionego w dzikim pędzie buta, przedrzeźnianie i przeganianie są na porządku dziennym.

Mówiąc szczerze, mam ochotę skopać takim dzieciom tyłki,

bo odnoszę wrażenie, że odwoływanie się do ich uczuć na zasadzie: „czy tobie byłoby przyjemnie? jak ty byś się czuł?” to śmiech na sali i rzucanie grochem o ścianę. Są takie egzemplarze, które patrzą kpiąco, gdy wypowiadam słowa: „porozmawiam o tym z twoją mamą / twoim tatą”. Serce mi krwawi i odzywa się we mnie mama lwica. Skoro wizja rozmowy z rodzicem o niestosownym zachowaniu nie robi żadnego wrażenia, to znaczy, że i rodzic olewa temat. W takim wypadku po cichu i żmijowato załatwiam temat, gasząc młodzież jakąś ciętą ripostą.

Co na to rodzice? Nie ma rodziców. Na osiedlu spoglądają od czasu do czasu z balkonu czy tarasu, ciesząc się chwilą spokoju i wolności. Nie słyszą brzydkich słów, które padają ze słodkich usteczek ich dzieciątek. W parku zajmują się lekturą albo rozmową z innymi rodzicami i nawet nie patrzą na to, co ich potomstwo wyczynia. Deptanie ślimaków, zgniatanie żuczków, cięcie patykiem dżdżownic i łamanie gałęzi to jedne z pierwszych „niewinnych” zabaw każdego podwórkowicza. Lada moment zwrócą uwagę na bezpańskiego kota, potem nielubianego kolegę.

fot. pixabay.com

Rozumiem, że plac zabaw jest dla dzieci

i dla wielu osób nie jest przyjemne, gdy tę chwilę wolnego czasu na świeżym powietrzu trzeba spędzić na nadzorowaniu zabawy. Nie jestem zwolenniczką wchodzenia z dzieckiem do piaskownicy i drażni mnie, kiedy jest w niej więcej dorosłych niż dzieci. Jestem jednak za tym, żeby obserwować to, w jaki sposób nasze latorośle nawiązują ze sobą pierwsze podwórkowe relacje i interweniować w razie potrzeby. Zawsze mam swoje Stwory na oku. Nie tylko dlatego, żeby stanąć w ich obronie, ale też z tego powodu, żeby natychmiast skomentować i zbesztać nieodpowiednie zachowanie. Jest to męczące, nie podskakuję z radości na myśl o wyjściu na spacer.

Nie chcę, żeby moje dzieci płakały, bo inne się z nich wyśmiewają. Nie chcę również, żeby jakieś dziecko płakało, bo moje sprawiły mu przykrość. Dlatego mam oczy dookoła głowy i nawet jeśli coś przeoczę, to chciałabym, żeby inny rodzic zwrócił mi na to uwagę. Oczywiście w taktowny i kulturalny sposób (marzenie…).

Dzieci powinno się wychowywać od najmłodszych lat, a nie hodować jak bydło – dawać jeść i na trawę wypuszczać – bo z takiego wolnego wybiegu wyrastają mali bandyci, gnojki jedne, troglodyci.

A potem idzie taki komandos z podwórka do podstawówki, później płynnie ląduje w gimnazjum… I się zaczyna.

fot. pixabay.com

Zabawne, że społeczeństwo bojkotuje wszelkie próby wprowadzania do szkół zagadnień związanych z seksualnością, innością, tolerancją dla wszelkich odmienności. Zabawne, że społeczeństwo zalewa się krokodylimi łzami, kiedy ginie jakaś jednostka, która była szykanowana ze względu na swoją seksualność, inność i którą dotknął brak tolerancji otoczenia.

Zanim zaczniemy złorzeczyć nauczycielom, zanim znowu zaczniemy narzekać, jak bardzo poronionym pomysłem są gimnazja, zanim wybierzemy się z widłami i pochodniami pod MEN, odpowiedzmy sobie na pytanie: czy jako rodzice jesteśmy w porządku, czy wychowujemy dzieci czy je tylko hodujemy?

przez Agata · 2 lipca 2015