Pasta jajeczna

Tak przy niedzieli wypadałoby pomyśleć o śniadaniu bardziej złożonym niż kanapka z serem i wędliną (nawet jeśli to kanapka złożona na pół). Może moja pasta jakoś wybitnie skomplikowana nie jest, ale jak spojrzeć na proces przygotowywania, to już nie tak hop-siup. Chociażby obranie jaj ze skorupek. Jeśli są bardzo świeże, to nie pomaga zlewanie ich lodowatą wodą zaraz po wyjęciu z wrzątku. Pół białka zostaje na skorupce razem z połową porannej werwy i animuszu. Czasem jest lepiej spreparować sobie takie jaja wieczorem. Druga kwestia to krojenie jaj. Jeśli nie masz urządzonka zwanego w „Kingsajzie” jajcarą, to siedzisz i dziubdziasz się z nimi przez kwadrans. Pomijając te niedogodności – pasta jest warta zrobienia. Uwielbiam ją. O!

Zapewne już jesteście po śniadaniu, więc dodam, że nic nie stoi na przeszkodzie, żeby zjeść pastę na kolację. A może i lepiej wszamać ją przed snem, bo i szczypiorek, i cebula nie mają zapachów, którymi chce się ziać do południa. No chyba, że macie jakieś romantyczne plany na wieczór – w takim wypadku zdecydowanie odradzam 😉